Zakazane tematy

Chcę zostać mamą – jest tylko jeden poważny problem…

chcę zostać mamą

Judyta: przez ostatnie miesiące urlopu macierzyńskiego bardzo, ale to bardzo cieszyłam się faktem, że moje dziecko urodziło się w Polsce. Nie oszukujmy się – to kraj, w którym w tym najważniejszym czasie niemowlęctwa można być przy swoim maleństwie, a w dodatku – dostawać za to pieniądze. Nieważne, że małe. 

Bo weźmy dla przykładu nowoczesne Stany Zjednoczone, które „nie oferują ustawowo ani jednego dnia wsparcia finansowego na urlopie macierzyńskim. Inne kraje w tej grupie to np. Lesoto i Papua Nowa Gwinea. Bezpłatnego urlopu macierzyńskiego też praktycznie tam nie ma. Matki muszą dostać sześć tygodni wolnego (lub osiem, gdy mają cesarkę), za które pracodawca nie płaci. Czasem płaci z prywatnego ubezpieczenia. Czasem nie. To tak normalne, że nikt o tym nie mówi”*.

Wyobrażasz sobie powrót do pracy już po dwóch (!) tygodniach od porodu? Nie? A dla wielu Amerykanek to norma – albo wracają, albo zostają z dzieckiem – ale wtedy z automatu tracą zatrudnienie. Często o tym myślę, gdy chwilami chce mi się ponarzekać, jak „ciężko siedzi się w domu na macierzyńskim”. Owszem, momentami jest trudniej, ale, do cholery: jestem przy najukochańszej istocie i miłości mojego życia. Mam w tym okresie ubezpieczenie, dostaję co miesiąc kasę, z której opłacam np. mieszkanie. Mam czas, by spokojnie zatrzymać wszystko i po prostu być mamą.

chcę zostać mamą

Cieszę się, że mieszkamy w Polsce także dlatego, że nawet, gdybym nie miała tu pracy, państwo i tak w pewien sposób o mnie, jako młodą mamę by zadbało. Jest przecież tak, że status osoby bezrobotnej daje mi prawo do rocznego zastępczego zasiłku macierzyńskiego (tzw. Kosiniakowe, wynoszące 1000 zł miesięcznie). To bardzo ważne. Ale nawet abstrahując od pieniędzy – małych, czy dużych – mogę być ze swoim maleńkim dzieckiem, a to kwestia – w perspektywie całego życia kobiety – bezcenna.

Tym krótkim wstępem chciałabym dać Wam znać, że naprawdę nie mamy tu w Polsce źle. Do czego właściwie zmierzam? Zbliżam się do trzydziestki i gdzie się nie obejrzę, moje koleżanki ze studiów albo są już w ciąży, albo intensywnie myślą o założeniu rodziny. Taki wiek.

Jest jednak mnóstwo dziewczyn, które pragną dziecka, ale za przeszkodę uważają fakt, że nie mają umowy o pracę.

Ta dałaby im po prostu poczucie bezpieczeństwa – w pełni to rozumiem. W swojej pracy sama „czaiłam się”, uważając, że „nie wypada” zajść w ciążę w pierwszym roku pracy – że trzeba się wykazać, zbudować dobre relacje, zaufanie. I każdego dnia, gdy rano szłam piechotą do redakcji, zastanawiałam się, jakby to było zostać kiedyś mamą. Jakie to może być uczucie. Gdy się go doczekałam, zostałam najszczęśliwszą kobietą we Wszechświecie. Miłości, satysfakcji z bycia przy maleństwie nie zastąpią żadne hedonistyczne uciechy świata – wiem z autopsji – dlatego wszystkim dziewczynom, które o tym marzą, życzę, by mogły to przeżyć.

 

Jedna moja przyjaciółka myśli o dziecku, ale starania o nie uzależnia od jednej kwestii – musi mieć umowę o pracę. Ta dałaby jej względny spokój i poczucie bezpieczeństwa. Ale tu zaczynają się schody: to młoda mężatka, w dodatku bezdzietna – pracodawcom od razu zapala się lampka kontrolna… Pewnie zaraz będzie chciała zajść w ciążę.

Wczoraj wspomniana koleżanka była na kolejnej rozmowie i zdała mi z niej relację. Oburzyłam się – bo oto rozmawiała z facetami. Właściciel firmy, na oko 50-letni mężczyzna, zadał jej pytanie, czy w najbliższym czasie planuje mieć dziecko (!). W dupie mam, że on tak dba o swój biznes – takich pytań po prostu nie powinno się zadawać! Są zbyt intymne. Są sygnałem dla kobiety, że jej plany prokreacyjne nie są mile widziane.
Alergicznie reaguję na coś takiego. Przyjaciółka wybrnęła z tego inteligentnie: „a czy pan 20 lat temu nie miał w planach założenia rodziny?”.

Do cholery, że też faceci nie muszą stawać przed takimi wyborami: dziecko czy kariera! I chyba jeszcze  do wczoraj byłam po stronie przyjaciółki, jej odpowiedzialnego toku myślenia: trzeba mieć umowę, stałe źródło zarobku, trzeba zapewnić dziecku odpowiedni poziom życia itd. Ale po przeczytaniu poniższej historii nieco zmieniłam zdanie. Bo matka natura nie będzie czekać na umowę o pracę ani na aprobatę szefa.

Historię opowiedziała mi znajoma blogerka (nie ujawniam imienia, bo nie wiem, czy sobie tego życzy): „Pamiętam, jak w mojej pracy koleżanki potwornie bały się szefowej. Mieliśmy tam historie z mobbingiem, sprawy w sądzie itp. Ale dziewczyny bały się zajść w ciążę przez lata, „bo co na to powie szefowa”. Pracowałam tam rok na stażu, jedna koleżanka była w ciąży, to pomimo dużych dolegliwości, cukrzycy itp. bała się pójść na L4. Byłam tam już dobrych kilka lat temu, a koleżanki do dziś są bez dzieci, marzą o nich, ale wiek i zdrowie już im nie pozwalają. Ogólnie – przykry temat. A szefowa? Szefową kilka miesięcy temu zwinął rak. I dzieci nie ma, i szefowej też już nie ma”.

I wiecie co? Pieprzyć takich pracodawców. Jest mnóstwo innych rozwiązań – słyszałyście choćby o startupach? (inkubatory nazywają się „akademickie”, ale nie musisz mieć nawet skończonych studiów, by taką działalność zacząć). Sama myślę, by sobie założyć! Startupy dają o wiele więcej korzyści, niż własna działalność gospodarcza. A szefowa? Odejdzie, zmieni się. Umowa to tylko papier, który można podrzeć. A Tobie lata lecą i być może nigdy już później nie będziesz miała szansy na poznanie miłości swojego życia – własnego dziecka. I mówi Ci to osoba, która przez wiele lat smęciła: „nie stać nas na dziecko”. Pewnie, że stać, tylko jeszcze o tym nie wiesz.

A kasa? Inteligentni ludzie zawsze znajdą jakieś wyjście, jakieś źródło dochodu. Dziecko jest największym motywatorem – kiedy czegoś potrzebuje, staniesz na głowie, zaprzedasz duszę, ale zrobisz wszystko, by to zdobyć.

*Cały artykuł o mamach w Ameryce TUTAJ

Zdjęcia Pikoliny, udostępnione dzięki uprzejmości przyszłej mamy – Kamili M.